شب یلدا

 

عمریست تا براه غمت رو نهاده ایم طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده ایم عمرى گذشت تا به امید اشارتى ماملک عافیت نه به لشکر گرفته ایم در گوشه ء امید چو نظارگان ماه بى زلف سرکشش سر سودائى از ملال تا سحر چشم یار چه بازى کند که باز گفتى که حافظا دل سرگشته ات کجاست ؟

روى و ریاى خلق به یک سو نهاده ایم در راه جام و ساقى مهرو نهاده ایم هم دل بر آن دو سنبل هندو نهاده ایم چشمى بدان دو گوشه ء ابرو نهاده ایم ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده ایم چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم همچون بنفشه بر سر زانو نهاده ایم بنیاد بر کرشمه ء جادو نهاده ایم در حلقه هاى آن خم گیسو نهاده ایم